ارتودنسی در بیماری دیابتی

عواملی که ممکن است در بیماران دیابتی موجب عوارض دهانی شوند عبارتند از: کاهش پلی مورفونوکلئر (PMN) و عملکرد گلبول سفید و متابولیسم کلاژن. به علاوه نقص کموتاکسی نوتروفیل و عملکرد ماکروفاژ به اختلال در بهبود زخم بیماران دیابتی کمک می کند. ارتودنتیست باید از اهمیت دیابت در رابطه با مستعد سازی بروز مشکلات پریودنتال آگاه باشد و در نتیجه بیماران مبتلا به دیابت نوع اول که از نظر کنترل بیماری در سطح ضعیفی هستند نباید مورد درمان قرار گیرند. اگر حین درمان ارتودنسی ابتلای بیمار به دیابت تشخیص داده شد، ارتودنتیست باید بیمار را تحت نظارت قرار دهد و نسبت به رعایت دقیق و شدید بهداشت دهانی اکیداً توصیه کند. فشار وارده بر دندان باید کم باشد و در هر بار ویزیت باید زنده بودن دندان چک شود. بیماران دیابتی که بیماری‌ آنها به خوبی کنترل شده است هیچ منعی برای درمان ارتودنسی ندارند.